Aşkların en şahanesi / Feyzi Hepşenkal

Nazım Hikmet aşıktı.

Öyle böyle değil çok aşıktı.

Delicesine, çılgıncasına aşıktı.

Vera anlatıyor:

“Birinci katla ikinci kat arasındaki merdiven boşluğunda durdun.

Kollarımdan sıkıca tutmuş suskun bir halde yüzüme bakıyordun ve hiç konuşmadan öylece duruyorduk. Gözlerin yüzümde dolaşıyordu.

‘Sizi seviyorum. Anlıyor musunuz? Sizi seviyorum.’

Çok alçak bir sesle söyledin bunları. Ağlıyordun. Daha önce hiç ağlayan bir erkek görmemiştim.

Gözlerimi ayırmadan ıslak yüzüne bakıyordum. Öğle tatili olmuştu.

İnsanlar önümüzden geçip koşuşturuyorlardı. Aşağı-yukarı, yukarı-aşağı. Ama biz onları fark etmiyorduk bile.

‘Herhalde bu durum size gülünç geliyordur. Sizin ancak dedeniz olabileceğim aklınızdan geçiyordur. Sizin yerinizde olsam ben de öyle düşünürdüm... Ama anlayın, yüreğim yanıyor, kan akışım hızlanıyor. Sizi öylesine seviyorum.”

‘Lütfen ağlamayın’ diye usulca rica ettim.

‘İki saat sonra yurtdışına gidiyorum. Bana hiç ümit veremeyeceğinizi anlıyorum. Bir daha bu konuyu açmayacağıma, asla anımsatmayacağıma söz veriyorum. Moskova’ya ancak sizi unutmayı başardığımda döneceğim.”

Nazım sözünü tutmadı, tutamadı.

Fakat aşkının ihtişamı sonunda Vera’yı da sarıp, sarmaladı.

Ve Nazım yazdı.

* * *

“Kimseler yapamaz senin resmini

Kıyıdan açılanın tanyerinden esenin

Aramasınlar seni renklerin atlıkarıncasında

Dayanmış tahta parmaklığa bir bağ taraçasında iklimler

Bizden en uzak gezegenin kederi

Aramasınlar seni uyaklarında ışıkla gölgenin

Sen oyunun dışındasın oylumların da yüzeylerin de

Bir yerlerde bir sevinç günün birinde fışkırır

Kimseler yapamaz senin resmini

Kıyıdan açılanın tanyerinden esenin

Sen kendi resmini kendin de yapamazsın

Gümüş kanatlı bir balık sıçrıyor enginde

Aynaların içine girip ötelere gitme boşuna

Yitirilmiş erkekler gelir kadınlar koğuşuna geceleri

Sen kendi resmini kendin de yapamazsın

Bir açılıp bir kapanır kapılar yüreğinde

Senin resmini ben yapacağım.”

Nazım hep yazdı.

Uzaktayken yazdı.

Vera yanıbaşındayken yazdı.

Çığlık çığlığa yazdı.

* * *

Martılara rastlamadım

balıklar kovalamadı dümen suyunu

ve üç gün üç gece

bulutların önünden

ağır bir keder gibi akıp geçti Baltık denizi

ve ben ordaydım yine sensiz

ve içimde seni itirmenin korkusu

dönüp bulamamak seni

seni ve şehri bulamamak yerinde

seni, şehri ve dünyamızı.

* * *

Koynumda çırılçıplaksınız

şehir akşam ve sen

aydınlığınız yüzüme vuruyor

bir de saçlarınızın kokusu.

Bu çarpan yürek kimin

sesleri soluklarımızın üstünde küt küt atan

senin mi şehrin mi akşamın mı

yoksa benimkisi mi?

Akşam nerde bitiyor nerde başlıyor şehir

şehir nerde bitiyor sen nerde başlıyorsun

ben nerde bitip nerde başlıyorum?

Umutsuzdu bazen.

Bazen de mutlu.

Hiçbir şey vaz geçiremedi Nazım’ı yazmaktan.

* * *

Bu sıcaklarda seni düşünüyorum

çıplaklığını

boynunu bileklerini

minderde ak bir kuş gibi yatan ayağını

senin söylediklerini.

Bu sıcaklarda seni düşünüyorum

bilmiyorum aklımda en çok kalan ne

gözümün önüne gelen

boynun mu bileklerin mi çıplak ayağın mı

bana benim olurken söylediklerin mi?

Bu sarı sıcaklarda seni düşünüyorum

bu sarı sıcaklarda bir otel odasında seni düşünüp

yalnızlığımı soyunuyorum

biraz da ölüme benzeyen yalnızlığımı.

* * *

Sen benim sarhoşluğumsun

ne ayıldım

ne ayılabilirim

ne ayılmak isterim

başım ağır

dizlerim parçalanmış

üstüm başım çamur içinde

yanıp sönen ışığına düşe kalka giderim.

* * *

Yoruldun ağırlığımı taşımaktan

ellerimden yoruldun

gözlerimden gölgemden

sözlerim yangınlardı

kuyulardı sözlerim

bir gün gelecek ansızın gelecek bir gün

ayak izlerimin ağırlığını duyacaksın içinde

uzaklaşan ayak izlerimin

ve hepsinden dayanılmazı bu ağırlık olacak.

* * *

Seviyorum seni ekmeği tuza banıp yer gibi

geceleyin ateşler içinde uyanarak

ağzımı dayayıp musluğa su içer gibi,

ağır posta paketini, neyin nesi belirsiz,

telaşlı, sevinçli, kuşkulu açar gibi,

seviyorum seni denizi ilk defa uçakla geçer gibi.

istanbul’da yumuşacık kararırken ortalık

içimde kımıldanan bir yer gibi,

seviyorum seni “yaşıyoruz çok şükür!” der gibi.

Ve Nazım yazdı.

Yaklaşan ölümünü bilircesine yazdı.

* * *

Her günüm mis gibi dünya kokan bir kavun dilimi

senin sayende.

Bütün yemişler elime elime güneştenmişim gibi uzanıyor

senin sayende.

Senin sayende yalnız umutlardan alıyorum balımı.

Yüreğimin çalışı senin sayende.

En yalnız akşamlarım bile duvarında gülen bir Anadolu kilimi

senin sayende.

Şehrime ulaşamadan bitirirken yolumu

bir gül bahçesinde dinlendim senin sayende

Senin sayende, içeri sokmuyorum

en yumuşak urbalarını giyip

büyük rahatlığa çağıran türküleriyle kapımı çalan ölümü.

* * *

Gelsene dedi bana

Kalsana dedi bana

Gülsene dedi bana

Ölsene dedi bana

Geldim

Kaldım

Güldüm

Öldüm.

(Hararetle öneriyorum. Vera Tulyakova Hikmet’in “Bahtiyar ol Nazım” adlı kitabını bir yerlerden bulup, mutlaka okuyun. Aşkların en şahanesi, nasıl yaşanmış; her anını siz de yaşayın.)

A3HABER