Feyzi Hepşenkal

İzmir Başkanlar Kurulu namıyla maruf oluşuma, geçen gün “Aman şu elektrik fabrikasını da yamyamlar kapmasın. Orayı İzmir Büyükşehir Belediyesi alsın. Şehre güzel bir kültür merkezi kazandırsın” diye derdimizi anlatmaya çalıştık. “Gücünüzü, ağırlığınızı ortaya koyun. Ortak aklın ve arzunun gerçekleşmesini sağlayın” diye, yana yakıla çağrı yaptık. Tam da o gün kurulun kimi başkanları ve kiminin de vekilleri, Ankara’daymış meğer. Neden? Heyecanlanmayın boş yere. Derdimize deva olmak için değil, Turizm bakanı “gelin” dediği için gitmişler Başkent’e! Bakan demişti zaten: “Projeyi STK’lar ve Çeşme Belediyesi’ni bilgilendirerek yapacağız. Çağırdık onları ‘Gelin anlatalım’ diye.” İşte bu gidiş, o gidiş! * * * Şimdi dikkat. İzmirli başkanları rahatsız etmediği anlaşılan ama herkesi fazlasıyla rahatsız etmesi gereken “iki sakil durum” var ortada. İlki: “Onca insanı neden çağrırsınız huzura sayın bakan? Masrafa günah. Siz gitseydiniz ya İzmir’e, hatta olay ye

Sağlık Bakanlığı 150 psikolog, 123 sosyal çalışmacı/sosyal hizmet uzmanı, 1091 ebe, 3762 hemşire, 616 ilk ve acil sağlık teknikeri, 410 röntgen teknikeri, 409 anestezi teknikeri alacak. Alacak, alacak olmasına da nasıl alacak? Toplamda 8 bin 844 kişi, Türkiye’nin her köşesindeki sağlık kurumlarına nasıl dağıtılacak? Bakanlığın yaptığı açıklamayı okudum ve işe alımda adres gösterdiği ÖSYM’deki bilgi ve kılavuzlara baktım. Şu kadarını söyleyeyim. Başvuracaklar, istenen formları hatasız doldurabilirse, bırakın ebeyi hemşireyi en iyisinden uzman doktor olacak kadar “ehil kişi” olduklarını kanıtlayacaklardır zaten! 177 hemşire Konya’ya Görev verilecek personelin büyük bölümü 4 yıllık üniversite mezunlarından olacak. Ankara Şehir Hastanesi’ne 90 hemşire, Elazığ Fethi Sekin Şehir Hastanesi’ne 40 hemşire, Erzurum Bölge Araştırma Hastanesi’ne 42 hemşire, İstanbul Kanuni Sultan Süleyman Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne 51 hemşire, İstanbul Okmeydanı Hastanesi’ne 125 h

Nazım Hikmet aşıktı. Öyle böyle değil çok aşıktı. Delicesine, çılgıncasına aşıktı. Vera anlatıyor: “Birinci katla ikinci kat arasındaki merdiven boşluğunda durdun. Kollarımdan sıkıca tutmuş suskun bir halde yüzüme bakıyordun ve hiç konuşmadan öylece duruyorduk. Gözlerin yüzümde dolaşıyordu. ‘Sizi seviyorum. Anlıyor musunuz? Sizi seviyorum.’ Çok alçak bir sesle söyledin bunları. Ağlıyordun. Daha önce hiç ağlayan bir erkek görmemiştim. Gözlerimi ayırmadan ıslak yüzüne bakıyordum. Öğle tatili olmuştu. İnsanlar önümüzden geçip koşuşturuyorlardı. Aşağı-yukarı, yukarı-aşağı. Ama biz onları fark etmiyorduk bile. ‘Herhalde bu durum size gülünç geliyordur. Sizin ancak dedeniz olabileceğim aklınızdan geçiyordur. Sizin yerinizde olsam ben de öyle düşünürdüm... Ama anlayın, yüreğim yanıyor, kan akışım hızlanıyor. Sizi öylesine seviyorum.” ‘Lütfen ağlamayın’ diye usulca rica ettim. ‘İki saat sonra yurtdışına gidiyorum. Bana hiç ümit veremeyeceğinizi anlıyorum. Bir daha

Her ay “yatırım teşviki” almaya hak kazanan firmaların listesi yayınlanır. Çoğu kişi bilmez, umursamaz. Bazıları da bakar, gözü kararır, içi daralır “Hadi canım kim uğraşacak bununla” der; geçer, gider. Çünkü ilaç prospektüsü gibi minicik minicik yazılmış, yüzlerce ismin sıralandığı bir listedir bu. Deyim yerindeyse, tam bir gayya kuyusu! Devrin koşulları hatırlandığında da, akla takılan bir yığın soru!! Kim gerçekten hak ederek almış teşviki? Kim, kimin yakını, akrabası, dostu, yoldaşı? Kime torpil geçilmiş şu veya bu nedenle? Vesaire, vesaire. Pazartesi günü yayınlanan listede tam 788 firma var. Mümkün olsa da tek tek “kim kimdir” sorusuna yanıt aransa ve bulunsa. Çare yok. Olta atacağız kuyuya. Bakalım ne çıkacak bahtımıza!? Bir teşvik de Aydın’a Şansa bak, Serdar Öztürk’ün yazdığı İstanbul Atlas Üniversitesi’ne kardeş gelmiş. O üniversitenin aldığı teşviğin aynısı, İstanbul Aydın Üniversitesi’ne de verilmiş. Ya bu üniversitenin sahibi

Hiçbir zaman, hiçbir yerde eşine rastlanmayan bir durum yaşanıyor İzmir’de. Aykırı tek ses yok. Yedisiden yetmişine, kadınından erkeğine, sağcısından solcusuna, dindarından ateistine, AKP’lisinden CHP’lisine, Karşıyakalı’sından Göztepeli’sine herkes “o konuda” aynı görüşte. O konu, “İzmir’in orta yerinde, şu an bir mezbelelik görüntüsü veren eski elektrik fabrikasının, Büyükşehir Belediyesi tarafından alınıp, şehre bir kültür merkezi olarak kazandırılması” özetle. Yerel seçimlerin hemen ardından, Özelleştirme İdaresi satışa çıkardı orayı. Toplumun talebi öylesine baskındı ki, Tunç Soyer’in ilk işi istenen parayı verip, eski elektrik fabrikasını “İzmir halkı adına” satın almak oldu. Fakat sonra Ankara’da ne olduysa, hangi hesap ağır bastıysa, Külliye’den döndü bu satış. Ardından ihalenin iptal edildiği duyuldu, falan, filan… Ve şimdi İzmir Başkanlar Kurulu bir açıklama yaptı “Özelleştirme İdaresi Başkanlığı tarafından ihalenin iptali ile belirsizliğe mahkum olan

Alçakça katledilişinin üzerinden tam 41 yıl geçti Abdi İpekçi’nin. Onu neredeyse 60 yıl önce, çeşitli ülkelere yaptığı gezilere dair izlenimlerini aktardığı “Dünyanın Dört Bucağından” adlı kitabını okuyarak andım. Ve onca zaman sonra, Abdi İpekçi yine bilgilendirdi beni, yeni yazılar için ilham verdi, yol gösterdi. Yeri geldikçe bazı bölümleri aktaracağım ve o gün ile bugün arasındaki değişimler ya da değişmeyenler, sanırım ilginç ve önemli olacak. Önce Rusya’dan, daha doğrusu 60’lı yılların Sovyetler Birliği’nden bir izlenim ve bir anktod… Abdi İpekçi anlatıyor Moskovalılar, müzelerinden, tarihî anıtlarından çok metrolarıyla övünüyorlar. Günde iki milyondan fazla yolcu taşıyan bu metro sistemi, gerçekten görülmeye değer. Trenler New - York'takilerden, Londra'dakilerden daha temiz ve daha hızlı. Bütün istasyonlarda yürüyen merdivenler, yerin bir hayli derinliğine inmeleri gereken yolcuların işlerini kolaylaştırıyor. Trenlerde küçük çocuklar ve yaşlı