Feyzi Hepşenkal

Dilediğiniz kadar boş verseniz de dünyaya. Acıyı, kederi görmezden gelseniz de… Bilumum şapşallıklardan azade tutsanız da kendinizi. İhanetin her türlüsüne aşina olsanız da… İstanbul'u dinleseniz de, gözleriniz kapalı. “Serin serin Kapalıçarşı Cıvıl cıvıl Mahmutpaşa Güvercin dolu avlular Çekiç sesleri geliyor doklardan Güzelim bahar rüzgarında ter kokuları; İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı” diye mırıldansınız da… Önünde sonunda Haydarpaşa düşecektir aklınıza. Sirkeci kor gibi yanacaktır yüreğinizin tam ortasında. * * * Çekiç sesi de neymiş? Duyulan betonu kıran hilti sesi. En gürültülüsünden, kulağı sağır eden cinsten. Ve ter kokusu misk-i amber, o pis, o iğrenç, o leş kokusunun yanında şimdi. * * * Çare yok, haykıracağız: “İstanbul İstanbul olalı Hiç görmedi böyle keder.” Böyle keder olamaz zaten. Haydarpaşa ile Sirkeci gar binalarındaki 29 bin metrekarelik depo sahalarının, Agatha Christie’nin hayal gücünü aşan

“Bir akşamüstüdür şarabi” Kızılay Meydanı artık halkın meydanı olmaktan çoktan çıktı. Bana sadece ‘Gezi Direnişi’ sırasında öldürülen Ethem Sarısülük’ü çağrıştırıyor. Koskoca meydan koca bir acının adı oldu. Sonrası patlayan bombalar kısacası artık tadı kalmadı. Kızılay Meydanı halkın nabzının attığı değil sadece koşuşturduğu kavşak oldu. Dünyanın hangi şehrine gitsem o şehrin yazarının, şairinin sokaklarında dolaşmak; onunla o iklimi, o ruhu yaşamak, o mekânda oturup ortamı saatlerce gözlerimle taramak, geleni gideni izlemek, biriktirip yaşama akmak isterim. Bilirim ki şairlerin yazdıklarında yaşadığı coğrafyanın, şehrin ruhu vardır. 12 Eylül’ün karanlık günlerinde bazı dostlarla buluşur edebiyat ağırlıklı söyleşirler gerçekleştirirdik. Geçenlerde dostum sanatçı Rahmi Saltuk o günleri yazmamı istedi. Anılarımızın geçtiği mekânları anımsadım. Anılarımız tazeliğini korusa da gittiğimiz mekânlar artık yok olmuştu. Kent kültürü olmayan belediye başkanı, anıların mekânlarını, k