Katil yaratan bir düzen var / Feyzi Hepşenkal

Herif katil.

Herif sapık.

Herif manyak.

Olsun.

“Mahkemede kravat taktı, işte burası önemli” de, cezasını indir.

“Cezaevinde kimseye bulaşmadı” de, açık cezaevine naklet.

Adeta mesaj yolla ona, “kaç” de!

Eh.

Sen böyle dersen, o da kaçar elbette.

Üzerine giydiği montu bir mağazadan, saplayacağı bıçağı bir av malzemecisinden çalar.

Sonra gözüne kestirdiği o güzelim kızın peşine düşer, salyalarını akıta akıta takip eder ve…

Hayatımız tesadüflere bağlı

Parası olsa, silah alacakmış şerefsiz.

Becerebilseymiş zıpkın çalacakmış.

Ceren Özdemir’i katletmesi yetmemiş, ertesi sabah yeni avlar aramış.

Akşamına yine bir kadına musallat olmuş.

O kadının ihbarı üzerine yakalanmış, tesadüfen!

Hep böyle olmuyor mu zaten?

Hayatımız tesadüflere bağlı.

Böyle mi olmalı?

Adına “devlet” denen aygıt doğru çalışsa, yargı adaletin gerçekten tecelli ettiği yer olsa, cezaevleri kimine zindan/kimine yol geçen hanı olmasa; bu kadar çok kahredici tesadüf yaşanır mı?

Sesimizi duyan var mı?

Yüz milyon yüz bin kere aynı çığlık atıldı bu ülkede.

Daha geçen gün yazdım ben de…  “Kadına şiddete üst sınırdan indirimsiz ceza” verilsin diye. (https://www.a3haber.com/2019/11/25/kadina-siddete-ust-sinirdan-indirimsiz-ceza)

Gelin görün ki daha dün, Şule Çet’in katiline önce ağırlaştırılmış müebbet verdi, sonra “takdir yetkisini” kullanıp, cezayı müebbet hapse çevirdi mahkeme!

Ağırlaştırılmış müebbet, idam cezasının karşılığıdır.

Oysa müebbet hapis, çıkacak af yasalarıyla, erken tahliyelere açılan kapıdır!

Ve yargı erki, kapıları açıp, durursa boyuna; daha nice katiller, sapıklar, manyaklar girer çıkar o kapıdan.

Kadın olmak çok zor

Ayşen Tekşen “ülkem kadınları kendi aralarında sohbet etmiş. Buna acı falan diyemem. Ne diyeceğimi de bilemem ama evet hepsini yaşadım, hepimiz yaşadık” demiş Facebook’ta ve Türkiye’de “kadın olmanın ne denli zor olduğuna” dair feryatları aktarmış ard arda:

• Tenha sokaklardan geçerken müziği kısmak, otobüste tek kalınca babanla konuşuyomuş gibi yapmak, taksiye binince plakayı mesaj atmak, uçlu kalemi elinde sımsıkı tutup, olmadı bununla saldırırım demek.

• O duyguyu çoğumuz on üç yaşlarında öğrendi. Nerdeyse hepimiz çocukken toplu taşımada bir amca tarafından taciz edildi, hepimiz takip edildik, laf atıldık. Biz tesadüfen hayatta kaldık sadece.

• Evin kapısına babamın eski ayakkabılarını koyardım ki evde "erkek" var sansınlar diye.

• Ortada kimse olmayınca telefondan 155’i tuşlar kilidi kapatı,r bi şey olursa ararım diye düşünürdüm.

• Otobüsteki kırmızı çekice en hızlı nasıl ulaşacağımın planını yaparım hep.

• Asansörde kalabalık bir erkek topluluğu gördüğümde binmekten vazgeçip yürüyerek çıktığım çok olmuştur.

• Eve yürürken yanımdan geçen arabalara bakarım, aynı araba iki kez geçecek mi diye. geçerse esnafın olduğu bir yerdeysem durur beklerim.

• Bir arkadaşım kimseye güven olmaz yanında mutlaka taşı diye bana muşta vermişti. Daha nasıl kullanıldığını, nasıl tutulduğunu, nasıl vurmam gerektiğini bilmeden yanımda tetikle taşıyor olmam ve başıma bir şey gelirse o an ona nasıl hemen ulaşabilirim diye kafamda saniye planlıyor olmam. Fermuarı o an ya açamazsam ve kendimi koruyamazsam diye elimi hep orada tutuyor olmam, bana bu ülkede kadın olmayı öğrettiği için, bunu bana hissettirdiği için her şey için, sadece tiksiniyorum.

• Sırt çantasıyla kalçanı kollamak mesela…

• Evde başkası da yaşadığı halde, tek kişilik bir şey sipariş edince tedirgin oluyorum.

• Polisler laf atardı, kimi kime şikayet edeceğim diye ağlardım. Issız bir yerden o ışıklı kalabalık yere koşar gibi gitmek, o korku o utanma anlatılamaz.

• Kapı ziline erkek ismi yazmak zorunda kalmışlığım var benim.

• Kurye yemek getirdiğinde kapıyı açmadan önce “ceketin odada babacım” diye seslenmek.

Ve @_rukko yazmış Twitter’da:

“Çok acı değil mi? #Şuleçet #Özgecanaslan için tweet atıp üzüldü. #CerenÖzdemir #Güledacankel için tweet atıp üzüldü. Biz hepsi için tweet atıp üzüldük.”

Yetti artık.

Üzmeyin insanları.

Kapatın vahşete ve dehşete yol açtığınız bütün kapıları.

A3HABER