Yazardı, yönetmendi, oyuncuydu, sanatçıydı... Ve İzmirli'ydi Dinçer Sümer. Işıklar içinde uyusun.

1977 yılında Türk Dil Kurumu Ödülü, “Eski Fotoğraflar” adlı oyunuyla Dinçer Sümer’e verildi.

İlk bölümünde bir kadın-bir erkek arasında geçen konuşmalarda, şöyle diyordu erkek, kadına:

“Soluyan, sevişen, doğurgan bir kadın isterim ben. Özleyen, sokulan, uykularında bile aşkı mırıldanan… Diri, canlı, istekli, kıvrak… Yüreklendiren, sabahları diri kalkılan bir yatak isterim. Ben böyle şavklanırım ancak, böyle doğrulur, böyle yürürüm işimin gücümün üstüne. Sevgisiz, bıkkın, yavan, şaşkın, amaçsız biriysem… Sarhoşsam, çirkinsem, bütün suç bende mi? Bembeyaz örtülü, aydınlık, güleç yüzlü insanların hep birlikte yemek yediği bir sofrada oturmadım daha. Parkta, dolmuşta, deniz kenarlarında, ne zaman el ele iki insan gördüysem; yüreğim hasetle, hınçla, öfkeyle doldu. Çünkü benim odam, sofram, mutfağım, eksikti hep bir şeyle… Bir şey işte… O şey hiç yoktu…”

Ve bugün, Dinçer Sümer de yok hayatımızda.

Minnetle, rahmet anıyorum O’nu.

Huzur içinde yatsın. Mekanı Cennet olsun.

Feyzi Hepşenkal