Kapalıçarşı ile Mahmutpaşa bahar, Sirkeci ile Haydarpaşa leş kokuyor

Dilediğiniz kadar boş verseniz de dünyaya.

Acıyı, kederi görmezden gelseniz de…

Bilumum şapşallıklardan azade tutsanız da kendinizi.

İhanetin her türlüsüne aşina olsanız da…

İstanbul'u dinleseniz de, gözleriniz kapalı.

“Serin serin Kapalıçarşı

Cıvıl cıvıl Mahmutpaşa

Güvercin dolu avlular

Çekiç sesleri geliyor doklardan

Güzelim bahar rüzgarında ter kokuları;

İstanbul'u dinliyorum, gözlerim kapalı” diye mırıldansınız da…

Önünde sonunda Haydarpaşa düşecektir aklınıza.

Sirkeci kor gibi yanacaktır yüreğinizin tam ortasında.

* * *

Çekiç sesi de neymiş?

Duyulan betonu kıran hilti sesi.

En gürültülüsünden, kulağı sağır eden cinsten.

Ve ter kokusu misk-i amber, o pis, o iğrenç, o leş kokusunun yanında şimdi.

* * *

Çare yok, haykıracağız:

“İstanbul İstanbul olalı
Hiç görmedi böyle keder.”

Böyle keder olamaz zaten.

Haydarpaşa ile Sirkeci gar binalarındaki 29 bin metrekarelik depo sahalarının, Agatha Christie’nin hayal gücünü aşan bir entrikaya kurban gitmesi, başka bir yerde görülemez gerçekten.

* * *

Ya da durun be.

İyi oldu belki de.

Hani…

“Kendi kuyusunu kazmak” gibi.

“Ayağına kurşun sıkmak” gibi, bir durum yaşanan.

Toplumun “kahir ekseriyetini” oluşturan normal insan kitlesinin külliyen “böyle (şey) olmaz” diyeceği bir olayı, topla tüfekle bile başaramaz hiç kimse.

Bunlar “malı götürme” telaşı ile imkansızı yaptılar.

Haksızlık, hukuksuzluk karşısında verilecek her türlü mücadeleye, eyvallah elbette.

Fakat bu mücadele verilirken, yan gözle “kendi kuyularını nasıl kazdıklarına, ayaklarına takır takır nasıl kurşun sıktıklarına” bakın ki...

Biraz yüreğiniz soğusun.